lunes, 16 de marzo de 2009

HAY ALGUIEN AHÍ?

En el camino que anduve forrado yacía de rosas sin espinas, sin nube sin trampa ni cartón, una fuerte pena me conduce… Tenía los pies felices, pisara hierba, pisara brotes los adornos eran adoquines imperdibles con el tiempo, austeros, ahora, despiste en tierras estériles. Pasaremos a la historia, pero qué? volveremos a danzar en la noria para ver como se quiebra… se quiebra y se transforma en una bomba, una mina anti persona, que ahora, activada me amenaza… no puedo mover ni la mirada!

30 comentarios:

€_r_i_K dijo...

Seguro que hay alguién, Sea, grita fuerte para que te puedan oir, y después alguna mano extendida hará que la historia se pueda aún moldear.....

Besos esperanzadores....

Diario De Un Rincon. dijo...

Esta entrada me a encantado!

teniendo los pies felices, es muy raro dejar de dar pasos,
si todo se quiebra y se transforma ,gritales k tu no entiendes de amenazas ni de bombas ,somos libres! sin trampa ni carton!.

Un salu2 sea!

JOSH NOJERROT dijo...

Redescubrir a cada paso una pirueta olvidada, una transformación destruida, un paseo a ras del suelo, con los pies descalzos, sintiendo el frescor de la vida derramandose, consiguiendo al fin girar en la noria de nuestros deseos mas humanos, conservar la mirada tierna de quien se sabe feliz aun con bombas encubiertas.
Abrazzzusss...

Edito-e dijo...

Los caminos de rosas...van cargados de espinas. Y el que te diga lo contrario miente, reina marina. La vida a veces se llena de trampas y cartones, sortéalos y baila sobre el fuego sin perder una pizca de felicidad en tus pies. Sobretodo, sin perder el movimiento de tu mirada.

Un beso nocturno!

merce dijo...

" Trataste de suprimir lo que eras porque creiste que no te amarían, pero ahí estás brotando, como una sirena, que no es, lo uno ni lo otro, si nó, todo."

(Mariló Lopez Garrido)

Me encanta para ti, este texto.

Intenso tu poema!!!

Confio, que la amenaza, sea una falsa alarma.

Un gran abrazo Seasirens.

Juan Manuel Rodríguez de Sousa dijo...

Me ha gustado especialmente este poema, te felicito,

"los adornos eran adoquines/ imperdibles con el tiempo, austeros/"

Joe, me ha encantado, sigue escribiendo, porfi, si algún día te pido que me hagas un regalo, regálame un poema como uno de estos.
Besos guapa,
Juanma

TORO SALVAJE dijo...

El poema es bueno. Logra transmitir una inquietud, una intranquilidad, casi un desespero.

Todos estamos aquí, al menos por un tiempo.

Besos.

Felisa Moreno dijo...

La vida es eso, un continuo devenir de sucesos, aprechemos los buenos, qué nunca se sabe cuando llegaran los malos.

precisoso poema,

Besos

Anónimo dijo...

tienes un reglaito en mi blog. cuando quieras te pasas.
besos.

Per anar fent gana dijo...

toc toc estoy aqui....
pero que bonitooooooo
aysssssss sirenita !!

ME ENCANTA!!

Luis Cano Ruiz dijo...

Bonitos versos y muy curiosa la foto.

Un saludo.

Lujo dijo...

Hola Sirenita,
Anoche mientras esperaba....pude leer tu poema. Me puso un pelín triste y no me atreví a comentar nada.
Al releerlo esta mañana me he dado cuenta que puede verse como una reivindicación. Es muy positivo que seamos un poco inconformistas y no nos quedemos en las normas básicas de lo establecido.
Me alegra que hayas escrito estos versos con tanta elegancia.

Por cierto, si vienes a BCN y buscas entradas...échale el ojo a las ofertas del RACC , RACE o similares. Muchas veces se pueden ahorrar algunos cuertíviris en los espectáculos ;P

Un abrazo muyyyyyy grande, Princesita.

jorge dijo...

Por cada amenaza anti persona que te aparezca, encontraras diez "desconectadores" que acudiran en tu ayuda.

El forro puede confundir, debajo casi siempre esta la realidad un poco menos edulcorada. Pero hasta en tierras esteriles la gente imaginativa logra hacer florecer frutos.

Me apunto a los pies felices, siempre dispuestos a buscar nuevos caminos, a "sentir" la hierba, a escapar del inmovilismo frustrante.

rodri dijo...

Pues sís hay alguien...alguien que no puede mover ni la mirada cautivado por la belleza de tus versos. Genial.
BESOS

Esteban dijo...

En el camino de la vida nos encontramos caminos buenos y malos.
Un beso

Manuel de Mágina dijo...

Bueno, ya era hora de que me pasara por tu blog, sirenita. Tanto verte y querer y no poder. Porque esto de los blogs es una actividad absorbente que, a menos que te dejes, te absorbe del todo. Ya he pasado otras veces y leído tus poemas. Buenos. Con ese puntito surrealista que les das.

Gracias por tu visita y por tus palabras.

Besos.

Anónimo dijo...

Muy bonito ritmo le das a estos versos. Un gusto conocer tu blog y leerte.

MAG dijo...

Así se siente uno, no se puede ni respirar.
Si esa bomba estalla no estás sola, ¿como desactivarla? con una sonrisa una sonrisa dulce y fuerte que venga desde lo más profundo de tu alma.
Olvida la pena, quédate solo con lo bueno; como un buen recuerdo

Besos

Noelplebeyo dijo...

Esa sensación la tenemos de vez en cuando...muevete y verás que no explota...

besos

Noelplebeyo dijo...

Esa sensación la tenemos de vez en cuando...muevete y verás que no explota...

besos

Anónimo dijo...

Siempre hay alguien sirena que nos avisa de no pisar...

Un abrazo muy fuerte.

Pd.-Cada vez que vengo aqui, me voy llena de esa paz que irradia tu blog, tu elemento es bello, se siente el agua por todas partes.

Anónimo dijo...

Siempre hay alguien sirena que nos avisa de no pisar...

Un abrazo muy fuerte.

Pd.-Cada vez que vengo aqui, me voy llena de esa paz que irradia tu blog, tu elemento es bello, se siente el agua por todas partes.

Le Sang dijo...

cada ves ke paso por aki me kedo pensando con tus palabras... mas en este poema ya ke yo he estado muchas veces en el lugar de la foto... nose si es la misma mano ,pero aki en el desierto donde vivo hay una igual
besos , como siempre mui lindo tu blog ...

阿尔马 Nyma 阿尔马 dijo...

tE ENVIDIO....HAY ALGO QUE ARDE...

ARDE EL AGUA....

uN BESO....
tU erES "hErOiNa DeL sIlEnCiO"

thqtqmmm...

mar... dijo...

Que no te conduzca ninguna pena porque en cuanto muevas la mirada hacia cualquier lado verás, como en tu foto, una mano amiga que se extiende hacia ti.
Preciosas palabras como siempre.
Un gran beso de Mar Azul.

qui sap si... dijo...

Cada dia
des de fa tant de temps
que no recorda quan,
va al parc.
Els primers infants,
ara porten els seus,
i alguns dels més grans,
els nets.
Primer van ser pardals
que agosarats
li prenien les molles que tirava,
després coloms
i ara aquests ocellots negres
que no recorda el nom.
Hi venia cada dia
tot i que de cert sabia
que solsament el dilluns i els dimecres
ella s’hi atansava en caure la tarda.
Però per si un de cas...
ocupava el seu racó llegint poemes
que li escrivia,
menjant un breu entrepà
i repartint les molles,
la història se li acabava,
passaria a la historia
com l’home del racó
que hi anava cada dia,
amb el temps
potser tindria una estàtua
o una placa en un tros amagat
d’aquell lloc on s’havia gastat la vida
estimant quimeres de records
que mai havien anat més enllà
del petit bloc on escrivia els sentiments,
mullats en tinta i plors.
Fins el darrer dia en que va marxar
deixant-se el cos i el bloc,
amb engrunes a la mà
que els ocellots
picotejaven aliens a la seva mort.

Sundance dijo...

Me quedo con los pies felices de pasear por esta entrada.
Ha sido fantástico.
Gracias sirenita!

Femmedchocolat dijo...

Es tremendo cuando de pronto te invade la sensación de estar rodeado de minas antipersona... durísimo de aceptar. Pero... lega un día en que una aprende a volar, por pura supervivencia, supongo, y aprende a caminar por el aire, un "estado" en el que sabes que las minas siguen, pero mágicamente tu mente rechaza su realidad... no sé cómo pasa, no me preguntes, pero PASA, al menos con bastantes de ellas. Y eso.. ya es un buen logro.


Un beso , y tapones mentales para no escuchar/asumir el "clic"

La otra parte de mí dijo...

que buen texto y que imagen..esa escultura está en una playa de Punta del este uruguay?

David Cotos dijo...

gran verdad.

Safe Creative #SeaSirens

Quizá te guste saber...

Blog Widget by LinkWithin