jueves, 26 de febrero de 2009

YO SOLO QUIERO UN BLOG...ES TAN DIFÍCIL DE COMPRENDER?

No se si vosotros os habréis encontrado en alguna de estas situaciones, pero hace ya unos días que tengo problemas con el Blogger, sin saber muy bien a que se deben... Primero fueron la desaparición de imágenes que yo tengo en el blog y pensé que como siempre, era algo puntual, algo normal vamos...Le seguían, la desaparición de blogs que sigo, de seguidores, de partes de mi perfil, de partes de mi configuración…etc. Después, no podía hacer comentarios en según qué blogs, aunque eran una gran mayoría, sobretodo en el formato ese, que van adosados al texto. Hay que añadir, que mucha gente de los que sigo, se percataron del asunto por una entrada que hizo un usuario de Blogger y que posee un blog (Paco), alertando de lo que estaba pasando con los comentarios y cambiaron sus formatos y eso hizo -desde ayer por la noche- que pudiera seguir haciendo comentarios a todos. Pero hoy, ya ha sido la "repera"... Me conecto a mi blog y me encuentro, en el gadget de los seguidores, un recuadro que pone "Google Friends". Horrible, por cierto. Digo horrible, porque yo no he elegido tener ese programa en mi cuenta y del que, hasta hoy, no sabía ni que existía. He estado mirando por ahí, para eliminarlo de mi cuenta, pero al parecer, es prácticamente imposible, porque lo he intentado todo. Desde Google me dicen que no estoy dada de alta de este servicio, por lo que entonces, tengo que pensar...Magia? . En mi cuenta, aparece como archivo en uso, igual que el blog y otros que SI elegí yo. De los cuales, también es posible la supresión de estos, mediante un botoncito que pone "editar". La cuestión es que, casualmente, mira tú por dónde....que este no se puede ni eliminar, ni editar, ni "na de na"... No es que me moleste exageradamente, pero repito, que yo no he elegido tener ese "programita" -por así llamarlo- y os ruego disculpas a los que entréis en mi blog y decidáis haceros seguidores o simplemente, paséis por aquí, al ver ese recuadro que google me deja ahí colgado. Por mi parte, seguiré intentando buscar la forma de suprimirlo. No soy usuaria de este programa ni soy partidaria a utilizarlo. Solo quería que lo supierais y comprendáis mi enojo, al no poder eliminarlo de mi cuenta hasta que google quiera. En fin, besos a todos y lo dicho, esperando condiciones...

lunes, 23 de febrero de 2009

HEY, TÚ, QUE HACE FRÍO...!

Cuando te vi…sabía que te iba a gustar la misma leche que a mí… Pero si es que…con esos ojitos…como iba a dejarte ahí? (5 meses después…) Te hiciste ama y señora de la habitación del lado, no sin antes, hacerle tres “boquetes” al somier. Di que si! Tú tenias que probarlo…iba a ser parte de tu casa, no? Es que ya es el quinto sujetador que me rompes este mes…!! Y al último con el que te has ensañado, le tenía mucho cariño…Pero porque ese? Era tan suave… Ahora, eso de la suavidad, con la crisis, va a ser que no adosan, porque la buena seda, en “Intimissimi”, no es lo que se lleva… Pero como abres las puertas, diosssss! Como llegas donde llegas? Sin ir más lejos, el viernes, eché el cambio de una compra en el bolsillo del abrigo y en ese mismo instante oigo: clinchhshhdsjs!!!!!. Todas las monedas en el suelo… Meto mano al bolsillo -si se le puede llamar eso- y tenía espacio de sobra para meter los diez dedos…y hasta medio cuerpo o cuerpo entero. Te lo has comidoooo!!! Si hubieras visto la cara que se me quedó, mirando a la dependienta: -Uy…je (roja como un pelotazo en toda la cara). Pero cuando lo hiciste? Eres lista, hasta para no dejar ni huella… Ya van una botas, unas bambas y unos zapatos, y fíjate qué casualidad, que encima no tienes mal gusto…Es que acaso no se supone que eso también debería enseñártelo? Los jerséis…para que contarlos… Desde que eras pequeña, fue lo primero a lo que te lanzaste sin pensarlo. Ahora, me ves hablar por teléfono según con quien y tu mandíbula, muerde y agujerea todas mis mangas…ya no me quedan jerséis que no estén tocados, jod..!! Ventilación asistida gratuita, ahora será la moda! Uff…y cuando me ves con falda…empiezas con los lametones para que no te diga nada, pero sé que es tu manera, de empezar a romperme las medias… Así que, cuando me ponga falda nena,… correré por el pasillo con los tacones en la mano -por si me mato- hasta la puerta, que cerraré con dos vueltas, porque al paso que vas…la primera estás a punto de darla!!. Si me estoy duchando, abres la puerta como si nada, tan solo con un leve movimiento de patita…Pero que no ves que hace un frío que te “cagas”? Recuérdame que te enseñe también a cerrarlas… Esta mañana, he tenido que salir de la ducha, llena de jabón hasta los ojos, para evitar convertir mi cuerpo en un cubito lleno de burbujas, sabes? No te has dado cuenta como he dejado el suelo…la puerta, los cajones, y todo el baño enterooo?? Yo, ya no tengo bolsillos sanos en casi ninguno de mis pantalones, menos en los “tejanos”…con esos me parece que no puedes, porque tus dientes aún no han dado, el empuje que necesitan…Aunque creo firmemente, que esa tela no te va, amiga…. La época de los calcetines ya te ha pasado…menos mal, porque las de la tienda, ya se pensaban que estaba loca…Acudir cada semana a por unos calcetines, no es muy normal, verdad? A ella le voy a contar mi vida…que espere, que espere… Sabes? Toda tú eres juerga y caos, pero un caos ordenado. Hace unos días te pusiste enferma y echaba de menos tus gracias. Me dio tremendo miedo, pensar en lo que te pasaba y la consecuencia de ello. Ahora todo está en su sitio. Me alegro que vuelvas a ser tú, porque aunque a veces me hagas perder el norte, echo de menos tus locuras (aunque no tus rebotes). Tú me esperas cuando llego y me acompañas cuando lloro… Por eso te quiero. Vah...somier?? Ya compraremos otro…

sábado, 21 de febrero de 2009

LO QUE ME VA Y LO QUE NO...(Aportación a "Sábado literario")

Cosas que no me gustan... -No me gusta la traición (por eso yo elegía la “cachimba”). -No me gustan las colas. -No me gusta oír la voz de la radio-despertador, cuando me asusta por la mañana… (Por eso me lo pongo). -No me gusta la mentira ni los mentirosos, ni las manipulaciones varias. -No me gusta la gente que no escucha. -No me gusta la televisión, en términos generales. Directamente, no la veo. (Solo hay algún documental de la 2, que hace que le saque la carbonilla a la pobre…) -No me gusta la maldad, la envidia, el odio y demás semejantes “palabros” que se les puedan relacionar. -No me gusta quedarme sin tiempo…. -No me gusta, no poder hacer lo que me gusta. -No me gusta ver morir una planta que yo cuidaba… -No me gusta la supremacía, excepto cuando acata dignidad. -No me gusta la gente que se levanta de mal humor por la mañana. -No me gustan los gatos, no me gusta la infidelidad. -No me gusta la inactividad. -No me gustan las ratas, ni donde andan, ni lo que representan. -No me gusta tener miedo. -No me gusta el “hombre lobo”. Sin pelo, como uno que yo sé, está muy pero que muy bien… -No me gusta mi vergüenza, porque eso hace que me sonroje y me ponga tonta perdida. Y….no puedo. No lo soporto! -No me gusta pensar que necesitamos el Protocolo de Copenhague, para lo mismo que el de Kyoto. -No me gustan los truenos y los relámpagos. -No me gusta que falte pan. -No me gustan las mentes ciegas y dormidas. Cosas que me gustan... -Me gusta la lluvia y cuando estoy sola de urbe, me baño con ella. -Me gustan los castillos de fuego, especialmente en la playa. -Me gusta andar descalza. -Me gustan las cerezas…esas tan dulces, sabrosas y negras. -Me gusta navegar en barca por el mar, y si puede ser…a gran velocidad. -Me gustan las charlas en verano al aire libre, escuchando el silencio de la montaña. -Me gusta levantarme por la mañana y tener cinco naranjas fresquitas y un vaso de leche fría de la nevera para desayunar. -Me gusta nadar por la noche en el mar y en la piscina. -Me gusta arreglar, todo lo que se estropea. (Aunque luego, siempre me sobren tornillos…) -Me gusta descender en una pista de esquí, a gran velocidad, pero también me paro a ver nevar… -Me gusta quedarme dormida en el sofá de mis padres. -Me gusta bucear y pescar en el mar. -Me gusta una buena “juerga”. Mañana ya dormiré… -Me gusta llenar mis bolsillos de conchas y guardarlas. Cuando era pequeña las pintaba. -Me gusta una chimenea. -Me gusta ver, tocar, oír y tener un piano (aunque esta última sea algo un poco lejano) -Me gustan los perros, me gusta la fidelidad. -Me gustan mucho la Microbiología, la Química y la Biología. -Me gusta despertarme con la luz del primer rayo de sol. -Me gusta una sonrisa y la felicidad de los que me rodean. -Me gusta la libertad. -Me gusta la tentación. Esto es una propuesta de nuestra amiga Mercedes

viernes, 20 de febrero de 2009

.................

"Se puede esconder el fuego...pero que hacemos con el humo?"

miércoles, 18 de febrero de 2009

Y QUE QUIERES QUE TE DIGA...?

Lo he probado…ese instante fugaz, cuando a alguien no amas. He intentado refugiarme en otro halo de sensación, por saber que siento, por olvidarte, por saber si tengo razón en seguir queriéndote, cuando no estoy en tus brazos. Pero ha sido en vano. El intento ha contado…pero…que quieres que te diga si no siento eso? Nadie inteligente te diría, que todo lo que empieces, estás obligado a acabarlo. Es que no tiene nada que ver, ni por asomo! Tus labios son tus labios y no los de otro. Por muchos que besara, solo con los tuyos me sonrojo. Tu mirada…solo tú sabes descubrirme de esa manera, con esos ojitos pardos brillando… Y qué me dices de tus manos? Vencedoras de guerra, en el cuerpo de una enamorada. Como tus brazos, que estremecen cualquier parte de mi piel a la que se acerquen. Que inoculan a mi ser, una crecida sensación, de sentirme protegida. Entonces es esa palpitación constante, desmesurada por completo, pero que sacude todo mi cuerpo, para sumirlo en el encantamiento más perfecto que jamás había experimentado. Como quieres que olvide eso? Es que acaso tú puedes hacerlo? El problema es que no es lo único, por lo que yo trasciendo. En su día, fue tu comprensión, tu acercamiento…. Hoy son tantas cosas…tu manera de ser, especial, que de ningún modo, tiene que ver con las demás. Siempre pienso que esa sensación que noto cuando me besas, con el tiempo, debería menguar, pero no es así. Cada vez que lo haces, cada vez que te acercas, lo vuelvo a sentir. Sabes?, Me encantas… Solo a ti he podido entregarte, lo que un nutrido grupo de valientes, desea encontrar. Es lo que tiene mi corazón, que no entiende de multitudes, que no tiene doble personalidad.

lunes, 16 de febrero de 2009

CONSIÉNTEME...

Déjame tenerte, como te tenía antes aunque solo sea por las noches, aunque solo tenga unos instantes… Acércame tus labios, de nuevo otra vez, aunque sea un secreto nuestro, aunque mi corazón vea anochecer… Muéstrame tus ávidos ojos como los recuerdo, por muchos días de lluvia nostálgica, por muchos golpes en el pecho… Enséñame tu sonrisa pulcra, como la veía ayer, solo si tú quieres, mediterráneo, solo si la puedes ofrecer… Alcánzame esa fortaleza que tú tienes, siempre, pero aunque no creas que la merezca, pero aunque mi corazón ya no te tiente… Márcame en mi trémula tus huellas, como entonces, si bien tus dedos no deseen mi sueño si bien yo no comprenda tus atenciones… Ofréceme tu espesor, hasta ver el sol por la mañana, aunque sepa que no lo volverás a hacer nunca, aunque volvamos a sucumbir en la almohada… Oblígame a retenerte en mi memoria, tanto como siempre, por mucho que la vida nos separe, por mucho que diga que no quiero verte… Requiébrame con tu todo, solo como tú sabes, aunque debas esconder tu ternura, aunque para ello deba estar siempre esperándote…
Consiénteme que te nombre en tu piel cuando sonrojo por mi fiebre, cuando el ascua, vuelve a prender…

sábado, 14 de febrero de 2009

AMOR INDEBIDO...(Aportación a "Sábado Literario")

En el fondo de aquel “loft”, siempre nos encontrábamos los dos. El sonreía cuando me veía y hacía lo que estuviese en sus manos por poseerme, aunque para ello tuviese que quedarse sin Nada. Lo dejaba todo por estar conmigo y cuando lo hacíamos, sentía como su sangre hervía por mi presencia, su rostro se transformaba en satisfacción y en su interior, ya no existía aquel animal, Primate por necesidad… Era una conjunción única, un amor de aquellos que no puedes dejar…Yo le susurraba que no era bueno, que nos viésemos con tanta asiduidad, pero a él le gustaba y no me podía olvidar. Cualquier momento en su día, era una nueva oportunidad, para sumirse en el más placentero de los éxtasis que proporciono… Con el tiempo, quisimos continuar, pero su rostro, cuando nos encontrábamos, ya no era igual…la sonrisa se esfumó, su mirada estaba perdida, perdió todo lo que más quería y su cuerpo…su cuerpo ya sin vida, se arrastraba hacía mí, como si ese, ya fuera el último día… Le dije que mi veneno le mataría, que ese amor no es de verdad, pero decidió continuar… Con la droga no se puede tantear. Una propuesta de nuestra amiga Mercedes http://mercedesmartinalfaya.blogspot.com/

jueves, 12 de febrero de 2009

COMO DECIR...

Siento el mundo como una bóveda inmensa sobre mi cabeza, aunque a veces dude de esa existencia que me conlleva tantos días de tristeza… A solas, pienso en el porqué de ese lánguido sentimiento, que me amarra quizá más de lo que yo pretendo, a ese pensamiento irrevocable de borrarme con el tiempo. No puedo taparme los ojos, no puedo cerrar mis manos hacia toda cosa venidera, por temor a caer otra vez en las manos de cualquiera, sin escrúpulos y con la infracción de dolor a los demás, como arma. Ya no es alguien o algo, es todo el conjunto sucesivo de respuestas, de ademanes indescifrables, de punzadas gratuitas… Mi inhibición por ello, es absoluta…Definitivamente…comprendo a esas mentes abruptas, pero no las comparto, no caben en mi vida tales desteñidos…Aunque el dolor sea siempre un signo de la consecuencia, que se lleva en silencio, aunque la tristeza por doquier, abrume momentáneamente mi sonrisa, radicalmente… no dejaré que eso quepa en mi vida. A veces pienso que debo estar hecha de cristal y de ese que se rompe con más facilidad, porque así como otras personas acarrean con su escudo de defensa, yo me debí quedar con el puesto, por no llegar a tiempo a la tienda… Eso me hace tremendamente sensible a la sorpresiva adversidad, que elegida o no, es la que hay…pero también muy transparente, tanto…que dejo que los rayos de luz me penetren, creando en mi, un invernadero de brotes cuidados, duraderos, que lamentablemente, cuando se rompe parte de ese vidrio que aísla mi invernadero, sus rasgos más hermosos, sus esencias más preciadas, se ven mermadas. Me hace pensar Elisa, cuando me dice… que sería de la vida sin esas subidas y bajadas?... Que sería todo muy sencillo, demasiado…Que nos hacen falta para descubrirnos, para ser libres en todos los aspectos, pienso…Para aprender de cada acontecimiento, para soslayar los despojos transitados, para perpetuar con el tiempo aquello que realmente nos importa…Que cierto. Pero mi pregunta es: y si entre varios motivos, uno de ellos en concreto, que es gran parte de mi tristeza, no lo puedo eludir, porque es algo que me importa demasiado? Tampoco es algo que forme parte del dolor que me pueda infringir nadie, como decía, porque realmente es algo mágico, pero que me aflige, por ver que se aleja de mi lado. Como puedo olvidarme de algo, que ya no sé ni cómo borrarlo? No es únicamente su imagen o nuestros momentos…no es solo aquello que siento… Vas más allá…me siento como si estuviera luchando en contra de mi propia vida, en contra de lo que ha de pasarme, del sentido y del orden…de la consecuencia y de su lógica. Sé que recordar, he de hacerlo y sonreír cuando lo hago…también es cierto. Siempre rio, pero no puedo negar que le echo de menos, que ya no le veo, que su ausencia, provoca en mí una pena, interna, a solas…poco llevadera. Mi sonrisa, aún me recuerda más su persona, porque es una expresión a medias, que no comparto con él y cómo hacer para que eso no me entristezca? Si él no está, me siento incompleta. Si me siento incompleta, no puedo cumplir y llenar mi vida. Los brotes se hielan. La tierra se seca. La biosíntesis sueña…

martes, 10 de febrero de 2009

CAMINS (Sopa de Cabra)

">

VULL MARXAR...

Fa uns dies, que torno a notar aquella sensació...Aquella imminent fugida, que sorgeix, quan quelcom em torna a fer sentir trista. Es com una necessitat sobtada de marxar lluny, a buscar allò que se que em fa feliç, per equilibrar la balança dels meus sentiments. Feia un temps que no t’escrivia res, però avui, de nou, ho he hagut de fer. La meva vida, es una merda, saps? Ho tinc tot, però no tinc res. No se si m’entens... Sempre és un projecte etern, que mai arriba al seu final. I perquè? En aquests moments és quan penso, que les coses no passen per res, sempre segueixen una lògica, un ordre...Per tant, imagino que el meu progrés en segons quins fets, es veu amansit, perquè la sistematització dels mateixos no és la correcta o hi ha quelcom que espera (perquè la vida és molt enginyosa), per deixar-me el plat més agradable, d’aquest banquet. Veig com em diu que continuï, sense fressa i que si he de parar en algun camí de la dreta o de l’esquerra, que ho faci. Que potser és allà on trobaré una estància agradable, on m’agradi respirar i on potser hi hagi un arbre amb un llac, i una pedra per poder-me repenjar, quan el meu cor estigui cansat. O segurament sigui un trajecte que em porti al mar, al meu amor de sal i allà, m’hi remulli com ho he fet sempre pare... Un desig implícit de progrés no implica anar sempre endavant, tot recte, com el reste de mortals. Perquè? Perquè m’ho dicta la societat? Perquè el moralisme intrínsec em diu que vaig en contra del desig egoista dels demés? No, perdó, l’egoisme no és el que em dona la felicitat. Potser simplement, es que tinc mala sort pare...Segur es que la malícia i els esdeveniments, sorgeixen fins i tot sota les pedres i no ho puc evitar. Ara vull marxar allà, lluny, on ningú em pugui fer mal pare...vull tornar a veure les estrelles tapant el meu cap i el so de les fulles agitant-se amb el vent. Vull ensumar l’aroma de la llenya, acabada de tallar i el fum de la xemeneia, quan surt pel terrat. Necessito l’olor d’aquella terra farcida de blat i sentir des de casa, el soroll del senglar..., de prop, els cérvols al tard, amagant-se del nostre caminar i veure les perdius aparellant-se, com si fossin els amants interminables... He d’oblidar moltes coses, pare... per recordar.

domingo, 8 de febrero de 2009

NO ORDINARY LOVE (Sade)

"> Te di todo el amor que tengo, te di más de lo que podía dar, te di amor. Te di todo lo que tengo dentro y tú cogiste mi amor, tú cogiste mi amor. ¿No te conté lo que creía? ¿Dijo alguien que un amor como aquél no duraría? ¿No te di todo lo que tengo para dar, cariño? Te di todo el amor que tengo, te di más de lo que podía dar, te di amor. Te di todo lo que tengo dentro y tú cogiste mi amor, tú cogiste mi amor. Sigo llorando, sigo intentando conseguirte. No hay nada como tú y yo, cariño. Éste es un amor poco común, un amor poco común. Éste es un amor poco común, un amor poco común. Cuando te cruzaste en mi camino, iluminaste cada día con tu dulce sonrisa. ¿No te conté lo que creía? Alguien dijo que un amor como aquél no duraría. ¿No te di todo lo que tengo para dar, cariño? Éste es un amor poco común, un amor poco común. Éste es un amor poco común, un amor poco común. Sigo llorando, sigo intentando conseguirte. No hay nada como tú y yo, cariño. Éste es un amor poco común, un amor poco común. Éste es un amor poco común, un amor poco común. Sigo intentando conseguirte, sigo llorando por ti, sigo volando por ti. Sigo volando y estoy cayendo... Estoy cayendo... Sigo intentando conseguirte, sigo llorando por ti, sigo volando por ti. Sigo volando y estoy cayendo... Estoy cayendo... Sade.

jueves, 5 de febrero de 2009

SUEÑO Y...A VOLAR!

Solo un pie me separa, de la porción de mineral que en esos momentos ando. Solo un pie me separa, del abismo que llego a alcanzar con la vista. Es una garganta inmensa, oscura por momentos, infinita. Pronto advierto, que es tan solo otro ornamento del escenario que me acontece. Aunque esa tiniebla, ahí abajo, noto como me asusta e incluso merma mi equilibrio. Alzo el enfoque de mis ojos y veo un eterno cielo, azul pulcro, que cubre todo, hasta lo más pequeño. Los rayos de sol, empiezan a exhibirse entre hoja y hoja de cada árbol, hasta llegar, con su paralelismo y distensión, a besarme la cara. Eso me recobra de la cuerda floja. Me pondera en la respuesta de mi circunstancia. -Solo es un precipicio, a miles de quilómetros de cota… Y me lanzo, con mis ojos, llenos de convicción…No aprecio el peso del cuerpo, solo el de mis retinas y el viento. Solo. Empiezo a notar el latigazo de la gravedad, pero de pronto, vuelvo a mirar hacia arriba y me elevo lentamente, al más ávido vuelo de un ave. Un silencio extremadamente parlante, invade todo el valle y ante mí, se van sucediendo un sinfín de parajes, completando paletas de marrón a verde, que posan en la más alta cumbre de la maravilla, de la biosfera. Y yo, sigo volando, sin tener alas, sin poseer nada. Percibo una sonrisa que me apacigua. Me llena y me sacia. Es la paz. Siempre con el tiempo. Ahora ha vuelto a aflorar. Solos, yo y el eterno sueño…

martes, 3 de febrero de 2009

NOMÉS AIXÒ...AMOR.

Trencadissa cristal•lització amalgamada, t’exhibeixes en pits de gran camí, mor la paraula, ara suavitza el lli... viu el sentiment que estem aquí i ara. Estigma etern, que muda el cor roig, el besa i agita el seu estat De Funció, el pas del sentit, es transforma en devoció, fruïm el jardí que espera, ara és com un boig... Empremta de sols, inoculats amb la riuada, retornen sagaços amb la densitat d’una ànima, eminent és la llum, que tragina la mirada, la mirada és la llum, eminent i traginada. Copa bohèmia, farcida de líquid esponerós, ens convida a la metzina, vestida de sàvia dolça, ni príncep dolç, ni tan sols hora fosca, la transformació és allò que tu vols.
Safe Creative #SeaSirens

Quizá te guste saber...

Blog Widget by LinkWithin